Januari 2019 was het genieten in het afgelegen Hilton complex in Marsa Alam (Egypte). Na een dagje Egyptische zon kan het flink afkoelen en op de hotelkamer aangekomen zocht de een de warme douche op en ik dacht: een airco kan ook warmte geven en daar heb ik dankbaar gebruik gemaakt. De dagen daarna begon ongemerkt langzaam alles anders te worden.
Nog even genieten van de Hilton/Egyptische gastvrijheid en de vlucht naar huis werd ingezet. Daar begin ik de eerste stukjes film van mijn leven in 2019 te missen. Niemand die iets merkte. Ik deed wat ik altijd deed en mijn omgeving dacht aan een griepje, die steeds heftiger werd. De negentigste verjaardag van mijn vader was voor mijn gevoel een grieperige dag, waarvan ik achteraf de helft nog maar weet.
Vanaf dan begint het anders te worden zonder dat ik er weet van heb en mij volgens mijn maatje me normaal grieperig gedraag. Totaal geen herinnering heb ik, totdat ik in het ziekenhuis weer wakker wordt en mij slechts wat dromen kan herinneren. Angela (mijn maatje) vertelt mij dat ik een aantal weken in slaap ben gehouden en dat er veel is gebeurd in die tijd. Heel eerlijk: het zal best, maar ik weet er niets meer van.
In het dagboek van Angela lees ik veel, veel te veel, en ik hoor aan wat zij te zeggen heeft. Wat ik gelezen en gehoord heb kan ik nog steeds niet aan, ook al heb ik mijzelf plechtig opgelegd dat wat Angela zegt de waarheid is van wat ik moet hebben meegemaakt.
Legionella heeft de hele Jos op zijn kop gezet, lichamelijk en geestelijk. Maar ook ons, Angela en mijn, leven. Het herstel is een langzaam proces en dat is soms moeilijk te bevatten.
Maar de legionella gebeurtenis heeft ook iets gebracht. Een bewustwording en waardering voor het leven. Het samen genieten van al het moois en het werken aan herstel van mijn lichaam. Samen doen en samen zijn.
__________________________________
Legionella ook wel veteranenziekte genoemd.