Dan heb je een heel leven achter je gelaten en dan heb je het gevoel dat je moet wachten tot je mag gaan. Wordt ook wel oud worden met gebreken genoemd. Met negentig ben je oud en mag je gebrekkig zijn, maar dat accepteren is moeilijk. Altijd deed je alles met je handen en was je bij het leven betrokken. Nu lukt dat niet meer.
In de stoel zit je dan te luisteren naar de muziek van toen en het nieuws dat voorbij komt op je radio. Te wachten tot er iemand je bezoekt of een schone broek aan trekt. Dat is het leven als je ouder wordt.
Ieder gebrek dat je krijgt op deze hoge leeftijd is er een die je verder afstand laat nemen van het leven. “Het is zoals het is”. Langzaam verdwijnt het licht uit je ogen en dat is zoals het is. Geen TV kijken meer, maar radio en boeken luisteren. De benen willen niet meer, dus de rollator doet zijn intrede en ook dat is zoals het is.
Er wordt voor je gezorgd en dagelijks komt er iemand binnen wippen. Voor verzorging, de koffie of een hapje eten. En toch voel je je eenzaam.
Je ziet niks, je kunt niks, je loopt slecht, je valt af en toe, je vult de luier. Je familie en vrienden vallen weg. Is dit oud worden?
Je hebt nog niet genoeg gebreken en de aanvulling daarop is de constatering van Parkinson. Postzegels met medicatie worden dagelijks ververst op je huid, in de hoop dat het minder erg wordt. “Het is zoals het is”.
De eenzaamheid die je voelt ga je opvullen met zogenaamde dromen. De basis hiervoor zijn gebeurtenissen en personen uit het verleden die een werkelijkheid krijgen in het heden. Het vult de leegte van de dag aan. Je weet dat het dromen zijn, maar “Het is zoals het is”.
Parkinson maakt het ondragelijk ook al denk je “Het is zoals het is”. Je wordt oud, maar zo heb je dat nooit gewild.
Jos de Geest